چکیده 

مقاله خانم سحر مقراضی( طلبه سطح دو مدرسه علمیه کوثر ورامین)

در میان احساسات شور انگیزی که سراپای وجود آدمی را احاطه کرده ،عمیق ترین انها حس خداجویی و حقیقت طلبی است.علاقه به مبدا عالم هستی و افریدگارجهان با فطرت انسان امیخته شده و ریشه های عمیق در روح و جان دارد که هرگز از او جدا نمی شود . نیایش و دعا نشان دهنده ی کوشش انسان برای ارتباط با مبدا عالم هستی و افریدگار جهان است .دعا و نیایش همچون نفس کشیدن و خوردن و اشامیدن از نیاز های ژرفی است که از سرشت و فطرت طبیعی انسان سر می زند وابزار بسیار قدرتمندی است که در دستیابی به نوعی امنیت و ارامش روانی کمک می کند . این امر بویژه برای انسان معاصر که هر لحظه در معرض انواع فشار های روحی و مشکلات درونی و بیرونی فراوان قرار دارد و زندگی ماشینی امروز عرصه را بر او تنگ کرده است از اهمیت دو چندان برخوردار است . متاسفانه یکی از اقشاری که از دعا کردن فاصله کرفته است قشر جوان است و همین فاصله گرفتن از اصل و مبدا هستی علاوه بر ضعف ایمان سبب می شود اضطراب و تزلزل و دیگر بیماری های اجتماعی ، دینی و روانی در این قشر شدید تر شود .این مقاله با استفاده از متون دینی و روانشناسی در تلاش است تا در دومحور عوامل فردی و عوامل اجتماعی به بررسی علل ناتوانی  جوانان در دعا کردن بپردازد و قدری از مشکلات این قشر بکاهد .

ای جمعیت انسان ها: جمعیت شما بیشتر از آن است که بتوانید با دست خود با من در این صحرا بیعت کنید پس از طرف خدا فرمان داده شدم که از شما اقرار بگیرم نسبت به ولایت علی (ع) و امامت امامان پس از او که از فرزندان من و علی هستند ، و به شما آگاهاندم که فرزندان من از صلب علی هستند،پس همه شما مردم بگوئید:

«یا رسول الله ما گوش به فرمان ،تسلیم،خشنود، مطیع می باشیم، برای آنچه که از طرف خدا بما ابلاغ کردی،از طرف خدای خود و پرودگار ما پیرامون ولایت علی علیه السلام  و ولایت علی (ع) و ولایت فرزندان او که همگان از فرزندان اویند،با تو بر این پیمان با قلب های خود،با جان خود، با زبان خود،و با دست خود بیعت می کنیم،بر این بیعت زندگی می کنیم،می میریم ،و بر انگیخته می شویم ،آن را دگر گون نکرده،تغیر نمی دهیم ، در آن شک و تردید نداریم،و از آن باز نمی گردیم ،و پیمان را نمی شکنیم،و خدا را و تو را اطاعت می کنیم،و از علی امیر المومنین (ع)، و فرزندان او که همگان امامان امت می باشند اطاعت می کنیم، امامانی که تو تذکر دادی از فرزندان تو  و از صلب علی (ع)پس از حسن و حسین می باشند. 

حسن و حسین که مقام آن ها را از دیدگاه خود به شما شناساندم، و ارزش آن ها را در نزد خود، و منزلت آن دو را در پیشگاه خدای عزیز  و بزرگ به شما تذکر دادم،و ادای امانت کردم و گفتم که آن دو بزرگ جوانان بهشت می باشند، و پس از علی (ع) و من ،هر دو امام امت اسلامی هستند و همگی بگوئید:

« خدا را در این فرمان اطاعت می کنیم،و تو را ای رسول خدا،و علی را، و حسن و حسین را ، و امامن پس از او را اطاعت می کنیم، که امامت آنان را یادآوری کردی ، و بر آن عهد و پیمان گرفتی.

از قلبهای ما،جان های ما ،زبان های ما،و بیعت گرفتی با دست های ما،آنان را که در حضورت یافتی، و یا با زبان اقرار کردند،این عهد و پیمان را تغییر نخواهیم دادو و خدا را بر آن گواه می گیریم ، که برای گواهی کافی است، و تو ای رسول خدا بر این پیمان گواه ما می باشی ، و هر مومن پیروی کننده ای در ظاهر و پنهان ، و فرشتگان خدا، و لشکریان الهی و بندگان او، و خداوند بر تمامی آنان گواه است.»

نشست علمی با موضوع «تحلیل گفتمان امامت در واقعه غدیر» با حضور استاد دکتر عبدالله میر احمدی

زمان: 7 مردا د ماه 

ساعت : 18 الی 19

محل اجرا: فضای اسکای روم

https://www.skyroom.online/ch/h.kachuee/hozeh.sesion

فضائل علی علیه السلام 

ای جمعیت انسان ها: علی (ع) راه خداست که در قرآن آن را تذکر داده است پس خدای تعالی از قول پشیمان شدگان فرمود«ای بسا برآنچه که در راه خدا کوتاهی کردم»

ای جمعیت انسان ها: در قرآن اندیشه نمائید. وآیات آن را به درستی درک کنید، و به آیات صریح و روشن بنگرید، و از کلیات و متشابهات آن دوری جوئید،پس سوگند به خدا هیچ کس پس از من قرآن را برای شما تفسیر نخواهد کرد مگر کسی که اکنون دست او را گرفته بالا برده ام ( دست علی را گرفت بالا برد)

شما را آگاهی می دهم همانا هر کس که من مولا و سرپرست او هستم ، پس این علی هم مولا و سرپرست اوست، ، و  او علی پسر ابو طالب ، برادر و جانشین من است، که سر پرستی او از طرف خدای عزیز و بزرگ به من ابلاغ شد.

پژوهشی قرآنی در موضوع غدیر

به نظرم می‌رسد جا دارد در یک مقالۀ علمی فاخر؛ بلکه در قالب یک رساله دکتری یا پایان‌نامۀ سطح چهار، به این پرسش پاسخ داده شود که منظور از «ما أنزِلَ» در آیۀ «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ» (مائده/67) چیست؟

بله؛ می‌دانم مفسران، به ویژه مفسران امامیه دربارۀ آن نوشته‌ و منظور از «ما أنزِلَ» را از نگاه خود، روشن کرده‌اند. کارهای مستقلی هم دربارۀ آیات ولایت و غدیر دیده‌ام؛ با این حال می‌گویم هنوز جا دارد کسی پا به میدان بگذارد؛ بنیادی‌ترین و نوترین حرفهای عامه را گرد بیاورد؛ همین کار را هم دربارۀ امامیه انجام دهد. سپس با تفسیری استوار که از آیه به‌دست می‌دهد؛ یک‌یک آن دیدگاه‌ها را نقد و بررسی کند. در پایان به روشنی نشان دهد که مراد الهی از ما أنزِلَ چیست؟ به سخن دیگر، بگوید، پیامبر(ص) از سوی خدا، مأمور شد چه پیامی را دربارۀ علی(ع) به مردم ابلاغ کند؟
گفتنی است: خلافت، ولایت و امامت؛ پاسخهایی کلی، گاه مبهم و قابل تفسیر به شکل‌های دلخواه‌اند؛ برای همین، همواره نقد دو طرف را به همراه داشته‌اند.

ساده‌تر: در یک پژوهش علمی و استوار، روشن کنید بر اساس فرمان خدا که در غدیر، از سوی پیامبر(ص) به مردم ابلاغ شد؛ علی(ع)، پس از پیامبر(ص)، دقیقاً عهده‌دار چه نقشی شد؟ بر کدام مَسند نشست؟

راهنمایی کنم. نخست باید همۀ شئون پیامبر(ص) را نوشت. اختصاصی‌هایش را جدا کرد. در میان مانده‌ها، به دنبال شئونی گشت که دادنش تنها به دست خداست و نه مردم. آنهایی را هم که به دست مردم است؛ وانهاد. آنچه می‌ماند همان است که خدا بر عهدۀ علی(ع) گذاشت و آن را در غدیر به مردم ابلاغ کرد.ا

حجه الاسلام و المسلمین امید پیشگر (استاد حوزه و دانشگاه)